Ksiądz Kazimierz Lutosławski
Treść
Ksiądz Kazimierz Lutosławski
Ks. Kazimierz Lutosławski (pseud. ks. Jan Zawada) przyszedł na świat 4 marca 1880 roku w Drozdowie, niedaleko Łomży na Podlasiu jako piąty syn Franciszka Lutosławskiego (z drugiego małżeństwa z Pauliną ze Szczygielskich, siostrą pierwszej żony, która nagle zmarła). Ojciec Kazimierza, były powstaniec styczniowy dbał nie tylko o patriotyczne wychowanie swoich dzieci, ale również chcąc im zapewnić jak najlepsze warunki do życia w przyszłości, zadbał o ich dobrą edukację.
Młody Kazimierz swoje wykształcenie odebrał za granicą. Egzamin dojrzałości złożył w Rydze, następnie rozpoczął studia medyczne w Zurichu, praktyki odbywał w Warszawie. W 1903 związuje się ze Stronnictwem Narodowo-Demokratycznym Romana Dmowskiego zostając jednym z jego najbliższych współpracowników. Następnie Kazimierz Lutosławski udaje się do Anglii w celu dalszego kształcenia się. Tam po raz pierwszy spotyka się z nowym ruchem – skautingiem - który to wywiera na nim duże wrażenie. Widzi w nim możliwość kształcenia w młodych ludziach wartości religijnych jak i etycznych będących tak potrzebnymi podczas przyszłego odradzania się państwa z niewoli zaborczej.
Po powrocie do kraju nawiązuje kontakt z osobami podzielającymi jego poglądy odnośnie pracy skautowej. W 1907 roku wraz ze znajomym księdzem J. Golewskim zakłada Ognisko Wychowawcze, którego to program funkcjonowania opiera na ruchu skautowym przez który realizuje proces wpajania przynależności narodowej i religijnej młodym słuchaczom. Dwa lata później, w 1909 roku młody lekarz odkrywa w sobie powołanie kapłańskie. Postanawiając pójść za głosem Boga, rozpoczyna studia w seminarium we Fryburgu, tam też w 1912 roku odbiera święcenia kapłańskie z rąk Kardynała Ks. Merciera. Rok później złożył egzamin doktorski z medycyny, a w 1914 roku uzyskał tytuł doktora z filozofii i teologii.
Wcześniej w 1911 roku w wakacje podczas pobytu w rodzinnych stronach zakłada z pośród swoich najbliższych z rodziny i znajomych dwa zastępy, które w przyszłości dadzą początek jednej z warszawskich drużyn. W tym samym roku we Lwowie zostaje ogłoszony konkurs na odznakę skautową, zgłasza tu swój projekt wzorując się na wojennym Orderze Krzyża Virtuti Militari. Symbolikę swojego projektu opisuje w następujących słowach:
"... Wianek z dębu i wawrzynu oznacza cele do zdobycia: sile i umiejętność, sprawność i wiedze. Oplata on główny symbol skautowy: krzyż z hasłem "Czuwaj". Kształt tego krzyża jest dawny: takiego użyto do naszego orderu waleczności: Virtuti Militari; uprzytamnia on w szczególności obowiązek dzielności. Ma on pośrodku kółko - symbol doskonałości, a w nim gwiazdę promienną, jakby światło przewodnie: "ad astra!" A sam krzyż znaczy: per aspera, bo wskazuje ciężką, cierniami walki z własnymi słabościami usłaną drogę, a przy tym oznacza też gotowość do walki i do wszelkich poświęceń - aż do męczeństwa za wiarę, aż do śmierci za Ojczyznę: Bóg i Ojczyzna są treścią wewnętrzną tego znaku. Hasło "Czuwaj" na nim - to pobudka, ostrzeżenie: oznacza gotowość ducha do pracy nieustannej..."
W konkursie wyróżniono 3 prace, projekt Ks. Kazimierza Lutosławskiego zajął III miejsce. Pomimo wyróżnień, nie udało się jednak wyłonić ostatecznego kształtu. W związku z tym powołano zespół który miał wprowadzić zmiany do projektu ks. Lutosławskiego gdyż pierwotny projekt zawierał zbyt dużą ilość symboli. W 1913 roku wszedł do użytku poprawiony Krzyż Harcerski, ks Lutosławskiego.
Po święceniach kapłańskich, otrzymując stanowisko prefekta szkół warszawskich rzuca się w wir pracy nad powstającym skautingiem w Polsce, stając się skautowym kapelanem. Do jego najbliższych przyjaciół należą twórcy polskiego harcerstwa Aleksander Małkowski i Olga Drahonowska, którym w 1913 roku udziela ślubu w Zakopanym. Wydaje również w tym okresie książki pt. “Czuj duch”, “Jak prowadzić pracę skautów”, “Czym jest skauting”, a także “Śpiewnik polskiego skauta”.
Na początku I wojny światowej, jesienią 1914 roku w warszawskiej Naczelnej Komendzie Skautowej nastąpił podział w wyniku poglądów. Część drużynowych uważała, iż NKS powinna wystąpić przeciw Rosji, natomiast inni, wśród których był również ks. Lutosławski opowiedziała się za współpracą z Rosją. Konflikt się pogłębiał i nie widać było końca dlatego aby nie doprowadzić do rozbicia i podziału ks. Kazimierz Lutosławski ustąpił z NKS.
W następnym roku w wyniku przybliżających się działań wojennych ewakuuje się na wschód, gdzie między innymi współtworzy szkołę średnią dla młodzieży polskiej, oraz współpracuje z “Gazetą Polską”, a następnie redaguje pismo “Polak-Katolik” oraz “Wygnaniec”. Ponadto sprawuje też funkcję kapelana Brygady Strzelców Polskich.
Po powrocie do kraju w 1918 roku, włącza sie w życie polityczne zostając członkiem Zarządu Głównego Zjednoczenia Ludowo-Narodowego. Działa również przy zjednoczeniu harcerstwa z trzech zaborów w jedną organizacje, która w końcu przyjmuje nazwę Związek Harcerstwa Polskiego. Aktywnie uczestniczy w pracach nad tworzeniem statutu ZHP oraz Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego. W wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku również sprawuje posługę kapelana wojskowego, dwa lata później zostaje odznaczony Krzyżem Walecznych.
W początkach Rzeczpospolitej Polskiej bierze aktywny udział przy jej tworzeniu, w latach 1919-22 jest posłem na Sejm, jest między innymi autorem wstępu do Konstytucji Marcowej jak i również roty przysięgi Prezydenta RP oraz poselskiej. Wciąż aktywnie uczestniczy w pracy harcerskiej.
Niestety jego pełna zapału działalność na rzecz odradzającej się i niepodległej Ojczyzny, jak i kształcenia charakterów młodzież zostaje przerwana chorobą. Będąc ciężko chorym na szkarlatynę umiera w wieku 44 lat, 5 stycznia 1924 roku. Zostaje pochowany w rodzinnym grobowcu w Drozdowie.
Pokolenie Jana Pawła II
(W.A.)
