Przejdź do treści
Jan Paweł II 18 rocznieca śmierci
Jan Paweł II Wielki
Przejdź do stopki

Analiza metafizyczna miłości

Treść


Analiza metafizyczna miłości


Słowo “miłość”

Słowo “miłość” nie jest jednoznaczne. W książce tej świadomie zawężamy zakres znaczeń tego słowa, chodzi nam bowiem o miłość między dwiema osobami, które różnią się pod względem płci. Wiadomo jednak, że w takim zawężeniu słowo “miłość” posiada jeszcze różne znaczenia i nie można myśleć o jakimś jednoznacznym jego używaniu. Potrzeba szczegółowej analizy, aby ujawnić w pewnej bodaj mierze całe bogactwo rzeczywistości, która bywa oznaczana słowem “miłość”. Jest to rzeczywistość złożona i wieloaspektowa. Przyjmiemy za punkt wyjścia, że miłość jest zawsze jakimś wzajemnym odniesieniem osób. To z kolei oparte jest znów na pewnym stosunku do dobra. Każda z osób pozostaje w takim stosunku i obie również razem w nim pozostają. To jest punkt wyjścia dla pierwszej części naszej analizy miłości, dla analizy metafizycznej. Chodzi w niej również o ogólną charakterystykę miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Aby jej dokonać, musimy wyróżnić te zasadnicze elementy, które się w niej zawierają, zarówno elementy treściowe związane ze stosunkiem do dobra, jak i elementy strukturalne związane ze wzajemnym osób. Elementy te zawierają się we wszelkiej miłości. Tak więc np. we wszelkiej miłości zawiera się upodobanie czy życzliwość. Miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną jest jedną z konkretyzacji miłości w ogóle, w której owe wspólne elementy miłości zawierają się w sposób specyficzny. Dlatego analiza ta została nazwana metafizyczną – słowo “miłość” posiada najwyraźniej sens analogiczny.
Analiza metafizyczna otworzy nam z kolei drogę do analizy psychologicznej. Miłość kobiety i mężczyzny kształtuje się głęboko w psychice dwojga osób i jest związana ze szczególną żywotnością seksualną człowieka. Właściwie więc potrzebna jest analiza psycho-fizjologiczna czy też bio-psychologiczna. Momenty bio-fizjologiczne zostaną omówione w rozdziale ostatnim (“Seksuologia a etyka”). Miłość ludzka, miłość osób, nie sprowadza się do nich ani też z nimi się nie utożsamia. Gdyby tak było, nie byłaby miłością, chyba tylko w jakimś znaczeniu najszerszym, tak jak mówimy o amor naturalis albo też o miłości kosmicznej, widząc tę ostatnią we wszystkich dążeniach celowych zachodzących w przyrodzie.
Miłość mężczyzny i kobiety jest wzajemnym stosunkiem osób i posiada charakter osobowy. Z tym wiąże się najściślej jej głębokie znaczenie etyczne, w tym znaczeniu – etycznym – stanowi ona treść największego przykazania Ewangelii. I do tego też znaczenia musi się wreszcie zwrócić i nasza analiza. Przedmiotem jej będzie wówczas miłość jako cnota, i to największa z cnót, ogarniająca sobą poniekąd całą ich resztę i podnosząca wszystkie na swój własny poziom, odciskająca na nich swój własny profil.
Taka trójczłonowa analiza tego, co łączy kobietę i mężczyznę, jest nieodzowna, ażeby wśród tej wielości znaczeń, jakie kojarzą się ze słowem “miłość”, wydobyć stopniowo to znaczenie, o które nam właściwie chodzi.

Miłość jako upodobanie

Pierwszym elementem w ogólnej analizie miłości jest element upodobania. Miłość – jak powiedziano – oznacza wzajemny stosunek dwojga ludzi, kobiety i mężczyzny, oparty znów na jakimś stosunku do dobra. Ów stosunek do dobra rozpoczyna się właśnie upodobaniem. Podobać się znaczy mniej więcej tyle, co przedstawiać się jako pewne dobro. Kobieta łatwo może znaleźć się w polu widzenia mężczyzny jako swoiste dobro, a on również jako dobro może znaleźć się w jej polu widzenia. Ta obustronna łatwość upodobania w sobie jest owocem popędu seksualnego, rozumianego jako właściwość i siła natury ludzkiej, ale siła działająca w osobach i domagająca się postawienia na poziomie osób. Upodobanie zwrócone do osoby drugiej płci stawia tę siłę natury, jaką jest popęd, na poziomie życia osoby.
Upodobanie jest bowiem najściślej związane z poznaniem, i to z poznaniem umysłowym, jakkolwiek przedmiot poznania – kobieta czy też mężczyzna – jest konkretny i jako taki podpada pod zmysły. Upodobanie opiera się na wrażeniu, ale wrażenie samo jeszcze o nim nie stanowi. W upodobaniu bowiem odkrywamy już pewne zaangażowanie poznawcze podmiotu pod adresem przedmiotu, kobiety wobec mężczyzny i na odwrót. Sama wiedza, choćby najgruntowniejsza, i samo myślenie na temat danej osoby nie jest jeszcze upodobaniem, gdyż to kształtuje się często niezależnie od gruntownej wiedzy o osobie i bez długiego myślenia na jej temat. Upodobanie nie posiada struktury czysto poznawczej. Trzeba natomiast uznać, że w owym zaangażowaniu poznawczym, które ma charakter upodobania, biorą udział czynniki nie tylko poza-rozumowe, ale też poza-poznawcze, mianowicie uczucia i wola.
Upodobanie to nie tylko myślenie o jakiejś osobie jako o dobru, upodobanie to zaangażowanie myślenia w stosunku do tej osoby jako do pewnego dobra, zaangażowanie takie zaś może być w ostateczności spowodowane tylko przez wolę. Tak więc w owym “podobaniu się” zawarty jest już jakiś pierwiastek “chcę”, chociaż jest on jeszcze bardzo pośredni, w wyniku czego upodobanie ma charakter przede wszystkim poznawczy. Jest to jakby poznanie angażujące wolę, angażujące zaś dlatego, że przez nią zaangażowane. Upodobanie trudno wytłumaczyć nie przyjmując wzajemnego przenikania się rozumu i woli. Sfera uczuć, która odgrywa w upodobaniu wielką rolę, będzie przedmiotem wnikliwszej nieco analizy w następnej części tego rozdziału. Już teraz jednak wypada powiedzieć, że uczucia obecne są przy narodzinach miłości właśnie przez to, że pomagają w kształtowaniu się upodobań mężczyzny względem kobiety, a jej w stosunku do niego. Cała sfera uczuciowa człowieka nie jest z natury nastawiona na poznawanie, ale raczej na doznawanie. Naturalne nastawienie tej sfery wyraża się w reakcji wzruszeniowo (czyli emocjonalnie)-afektywnej na dobro. Reakcja ta musi posiadać wielkie znaczenie dla upodobania, w którym osoba, np. y, staje w polu widzenia drugiej osoby, x, właśnie jako dobro.
Uczuciowość to zdolność reagowania na dobro określonej jakości, zdolność wzruszania się w zetknięciu z nim (w analizie psychologicznej przyjmiemy bardziej szczegółowe znaczenia uczuciowości przeciwstawiając ją zmysłowości). Ta jakość dobra, na które zdolny jest w szczególnej mierze reagować konkretny mężczyzna czy też konkretna kobieta, zależy w pewnej mierze od różnych czynników wrodzonych i odziedziczonych, z kolei zaś od różnych czynników nabytych w wyniku takich czy innych wpływów, a także w wyniku świadomego wysiłku danej osoby, w wyniku jej pracy nad sobą. I właśnie stąd się bierze treściowe zabarwienie życia uczuciowego, które dochodzi do głosu w poszczególnych reakcjach wzruszeniowo-afektywnych, posiada zaś wielkie znaczenie dla upodobania. Od niego w dużej mierze zależy, w jakim kierunku pójdzie to upodobanie, do jakiej osoby się zwróci oraz na czym w tej osobie przede wszystkim się koncentruje.
Każda bowiem osoba ludzka jest dobrem nad wyraz złożonym i poniekąd niejednolitym. Zarówno mężczyzna, jak i kobieta jest z natury bytem cielesno-duchowym. Takim jest też i dobrem. Jako takie staje w polu widzenia drugiej osoby i jako takie staje się przedmiotem upodobania. Jeżeli więc upodobanie będziemy rozpatrywać niejako na kliszy świadomości podmiotu, który je żywi względem drugiej osoby, to nie gwałcąc i nie naruszając w niczym zasadniczej jednolitości tego upodobania, musimy odkryć w nim przeżycia różnych wartości. Wszystkie te wartości przeżywane przez osobę, która żywi upodobanie względem drugiej osoby, pochodzą od tej ostatniej. Podmiot upodobania y znajduje je w x. Właśnie dzięki temu x stoi w jego polu widzenia jako dobro, które wzbudziło upodobanie.
A przecież pomimo tego upodobanie nie równa się tylko pewnej sumie przeżyć zrodzonych w kontakcie osoby x z osobą y. Wszystkie te przeżycia pojawiają się przy sposobności upodobania w świadomości osoby będącej jego podmiotem. Upodobanie jednak to coś więcej niż ów stan świadomości przeżywającej takie lub inne wartości. Ma ono za przedmiot osobę i płynie też z całej osoby. Taki stosunek do osoby to nic innego jak miłość, choć dopiero w swoim zarodku. Upodobanie należy do istoty miłości i poniekąd już jest miłością, jakkolwiek miłość nie jest tylko upodobaniem. To właśnie wyrażali myśliciele średniowieczni mówiąc amor complacentiae; upodobanie jest nie tylko jednym z elementów miłości, jakby jej częścią, ale jest jednym z aspektów istotnych całej miłości. Stosując zasadę analogii, możemy już o samym upodobaniu mówić: miłość. Stąd amor complacentiae. Przeżycie zaś różnorodnych wartości, które pozwala się przy tym niejako odczytać w świadomości, jest dla upodobania o tyle symptomatyczne, że stawia na nim jakby jeden główny akcent czy też nawet ich wiele. Tak więc w upodobaniu y do osoby x zaznacza się najmocniej ta lub inna wartość, którą y znajduje w x i na którą szczególnie mocno reaguje.
Wartość, na którą reaguje y (rzecz jasna, iż można tak samo mówić o upodobaniu x względem y), zależy jednak nie tylko od tego, że istotnie znajduje się ona w x, że x ją posiada, ale również od tego, że y właśnie na nią jest szczególnie uwrażliwiony, szczególnie skłonny do tego, aby tę wartość dostrzec i przeżyć. Posiada to duże znaczenie zwłaszcza w miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Jakkolwiek bowiem przedmiotem upodobania jest w takiej miłości zawsze osoba, to jednak nie ulega wątpliwości, że w różny sposób można sobie upodobać osobę. Kiedy np. jakiś konkretny y jest zdolny do tego, aby reagować tylko lub bodaj przede wszystkim na wartości zmysłowo-seksualne, wówczas całe jego upodobanie względem x, a pośrednio cała miłość do niej, musi się ukształtować inaczej niż wówczas, gdy y jest bardziej zdolny do żywej reakcji na wartości duchowe czy moralne drugiej osoby, np. na jej inteligencję, zalety charakteru.
Reakcja wzruszeniowo-afektywna bierze wydatny udział w upodobaniu i wyciska na nim swoje piętno. Uczucia same z siebie nie mają mocy poznawczej, mają natomiast moc nastawiania i orientowania aktów poznawczych, to właśnie najwyraźniej zaznacza się w upodobaniu. Ale też właśnie to stwarza pewną wewnętrzną trudność, jeśli chodzi o dziedzinę osobowo-seksualną.
Trudność ta tkwi w stosunku przeżycia do prawdy. Uczucia bowiem pojawiają się w sposób spontaniczny – stąd też upodobanie do jakiejś osoby wyrasta nieraz nagle i nieoczekiwanie – ale reakcja ta jest właściwie “ślepa”. Naturalna działalność uczuć nie zmierza do ujęcia prawdy o przedmiocie. Prawda jest w człowieku funkcją i zadaniem rozumu. A jakkolwiek byli tacy myśliciele (Pascal i Scheler), którzy mocno akcentowali osobną logikę uczuć (logique du coeur), to jednak reakcje wzruszeniowo-afektywne równie dobrze mogą pomagać w upodobaniu prawdziwego dobra, jak i przeszkadzać. A to jest sprawa niesłychanie ważna dla wartości każdego upodobania. Wartość upodobania leży przecież w tym, że dobro, do którego ono się zwraca, naprawdę jest tym dobrem, o jakie chodzi. Tak więc i w upodobaniu pomiędzy y a x prawda o wartości osoby, ku której druga osoba żywi upodobanie, jest czymś podstawowym i decydującym. I właśnie tutaj reakcje wzruszeniowo-afektywne przyczyniają się nieraz do skrzywienia czy zafałszowania upodobań, kiedy poprzez nie dostrzega się w danej osobie wartości, których w niej naprawdę nie ma. Może to być bardzo niebezpieczne dla miłości. Kiedy bowiem reakcja uczuciowa minie – a do jej natury należy właśnie fluktuacja – wówczas podmiot, który cały swój stosunek do danej osoby oparł na tej reakcji, a nie na prawdzie o osobie, zostaje niejako w próżni, pozbawiony tego dobra, o którym mniemał, że je znalazł. A z takiej próżni i ze związanego z nią poczucia zawodu rodzi się nieraz reakcja uczuciowa o przeciwnym zabarwieniu: miłość czysto uczuciowa często przechodzi w również uczuciową nienawiść do tej samej osoby.
Dlatego właśnie już w upodobaniu – a nawet w nim najbardziej – tak ważny jest moment prawdy o osobie, do której to upodobanie się zwraca. Trzeba zaś liczyć się z tym, że istnieje tendencja zrodzona z całej dynamiki życia uczuciowego, która skłania, ażeby ten moment prawdy odwracać od przedmiotu upodobania, od osoby, a zwracać właśnie ku podmiotowi, ściślej zaś – ku samym uczuciom. Wówczas nie myśli się o tym, czy osoba naprawdę posiada te wartości, które się w niej z upodobaniem dostrzega, ale przede wszystkim o tym, czy uczucie, jakie się pod jej adresem zrodziło, jest prawdziwym uczuciem. Tu tkwi jedno przynajmniej ze źródeł jakże częstego w miłości subiektywizmu (wrócimy jeszcze do tego w swoim czasie).
Miłość w przekonaniu ludzi sprowadza się przede wszystkim do prawdy uczuć. Jakkolwiek nie sposób temu całkowicie zaprzeczyć, wynika to bowiem choćby z samej analizy upodobania, to jednak ze względu na wartość zarówno upodobania, jak i całej miłości trzeba się domagać, ażeby prawda o osobie, która jest przedmiotem upodobania, grała w tym upodobaniu rolę przynajmniej nie mniejszą niż sama tylko prawda uczuć. Na odpowiednim scaleniu tych prawd polega właściwa kultura upodobań, jeden z elementów prawdziwie wychowanej i prawdziwie dobrej miłości.
Upodobanie wiąże się bardzo ściśle z przeżyciem wartości. Wszystkie one odgrywają jakąś rolę w całym upodobaniu, które – jak już powiedziano – znajduje swój główny akcent dzięki którejś z tych wartości, dzięki wartości najmocniej przeżytej. Skoro już mowa o prawdzie w upodobaniu (a pośrednio o prawdzie w miłości), trzeba koniecznie starać się o to, ażeby upodobanie to nigdy nie ograniczało się do wartości częściowych, do czegoś, co tkwi tylko w osobie, a nią samą nie jest. Chodzi o to, ażeby żywić upodobanie po prostu do osoby, to znaczy, ażeby przeżywając różne wartości, które w niej tkwią, zawsze przeżywać wraz z nimi w akcie upodobania wartość samej osoby – to, że ona sama jest wartością, a nie tylko zasługuje na upodobanie ze względu na takie czy inne wartości w niej zawarte. W tej chwili nie można jeszcze wskazać, dlaczego moment ten jest w upodobaniu tak bardzo ważny, okaże się to przede wszystkim w ustępie poświęconym etycznej analizie miłości. W każdym razie upodobanie, które pośród różnorodnych wartości zawartych w osobie umie żywo uchwycić nade wszystko samą wartość osoby, posiada wartość pełnej prawdy; dobrem, do którego ono się zwraca, jest właśnie osoba, a nie co innego. Osoba zaś jako byt – a więc i jako dobro – różni się od wszystkiego, co nie jest osobą.
“Podobać się” znaczy przedstawiać się jako pewne dobro, więcej: jako to dobro, którym się jest (należy to dodać w imię prawdy jakże ważnej w strukturze upodobania). Przedmiot upodobania, który występuje w polu widzenia podmiotu jako dobro, przedstawia mu się równocześnie jako piękno. Jest to bardzo ważne dla upodobania, na którym opiera się miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną. Wiadomo, że istnieje osobne, szerokie zagadnienie: problem piękności kobiecej i piękności męskiej. Przeżycie piękności idzie w parze z przeżyciem wartości tak, jakby w każdej w nich zawierała się jeszcze “dodatkowa” wartość estetyczna. “Urok”, “wdzięk”, “czar” – te i tym podobne słowa służą do określenia tego ważnego momentu miłości osób. Człowiek jest piękny i może się jako piękny “objawić” drugiemu człowiekowi. Kobieta jest na swój sposób piękna i może przez to swoje piękno stanąć w polu widzenia mężczyzny. Mężczyzna jest znów na swój sposób piękny, a przez to swoje piękno może stanąć w polu widzenia kobiety. Piękno znajduje dla siebie miejsce właśnie w upodobaniu.
Nie pora tutaj, aby wnikać w analizę całej piękności człowieka. Wypada natomiast przypomnieć, że człowiek jest osobą, bytem, o którego naturze stanowi “wnętrze”. Prócz piękna zatem wewnętrznego trzeba umieć odkrywać również piękno wewnętrzne człowieka i w nim sobie także podobać, a może nawet w nim umieć podobać sobie przede wszystkim. Prawda ta w jakiś szczególny sposób jest ważna dla miłości pomiędzy mężczyzną a kobietą, gdyż miłość ta jest, a w każdym razie powinna być, miłością osób. Upodobanie, na którym ta miłość się opiera, nie może rodzić się tylko z widzialnego i zmysłowego piękna, ale powinno uwzględniać całkowicie i dogłębnie piękno osoby.

Miłość jako pożądanie

Na tej samej zasadzie, na której określiliśmy uprzednio upodobanie, możemy z kolei mówić o pożądaniu jako o jednym z aspektów miłości. Tłumaczy je znów łaciński wyraz amor concupiscentiae, który wskazuje nie tyle na to, że pożądanie stanowi jeden z elementów miłości, ile na to, że miłość zawiera się również w pożądaniu. Należy ono do istoty miłości, podobnie jak upodobanie, i czasem ujawnia się w niej najmocniej. Mieli więc gruntowną rację ci myśliciele średniowieczni, którzy mówili o miłości pożądania (amor concupiscentiae), podobnie jak mówili o miłości upodobania (amor complacentiae). Pożądanie należy również do samej istoty tej miłości, jaka nawiązuje się pomiędzy kobietą a mężczyzną. Płynie to stąd, że osoba ludzka jest bytem ograniczonym i niewystarczającym sobie, a przeto – najobiektywniej mówiąc – potrzebuje innych bytów. Stwierdzenie ograniczoności oraz niewystarczalności bytu ludzkiego stanowi punkt wyjścia dla zrozumienia stosunku tego bytu do Boga. Człowiek potrzebuje Boga, tak jak każde inne stworzenie, po prostu na to, aby żyć.
W tej chwili jednakże chodzi o coś innego. Człowiek, osoba ludzka, jest kobietą lub mężczyzną. Płeć jest także pewnym ograniczeniem, jednostronnością. Mężczyzna potrzebuje więc kobiety niejako dla uzupełnienia swojego bytu, ona podobnie potrzebuje mężczyzny. Ta obiektywna, ontyczna potrzeba daje o sobie znać za pośrednictwem popędu seksualnego. Na podłożu tego popędu wyrasta miłość osoby do osoby, x do y. Miłość ta jest miłością pożądania, wypływa bowiem z potrzeby, a zmierza do znalezienia dobra, którego brak. Takim dobrem jest kobieta dla mężczyzny, a mężczyzna dla kobiety. Ich miłość obiektywnie biorąc jest więc miłością pożądania. Zachodzi jednak głęboka różnica pomiędzy miłością pożądania (amor concupiscentiae) a samym pożądaniem (concupiscentia), zwłaszcza zmysłowym. Pożądanie zakłada odczucie zmysłowe jakiegoś braku, które to przykre odczucie mogłoby zostać usunięte za pośrednictwem określonego dobra. W ten sposób np. mężczyzna może pożądać kobiety; osoba występuje wówczas jako środek do zaspokajania głodu (porównanie to mocno kuleje). Niemniej to, co się kryje w wyrazie “pożądanie”, sugeruje odniesienie o charakterze użytkowym, w danym wypadku przedmiotem takiego odniesienia byłaby osoba drugiej płci. O tym właśnie mówił Chrystus (Mt 5, 28): “Kto by patrzył na niewiastę, aby jej pożądał, już ją scudzołożył w sercu swoim”. Zdanie to bardzo wiele wyjaśnia, gdy chodzi o istotę miłości i moralności seksualnej. Problem ten pełniej zarysuje się w analizie zmysłowości.
Miłość pożądania nie sprowadza się więc do samych pożądań. W miłości tej krystalizuje się tylko obiektywna potrzeba bytu skierowana do drugiego bytu, który jest dla pierwszego dobrem i przedmiotem dążenia. W świadomości tej osoby, która jest podmiotem takiego dążenia, miłość pożądania nie zaznacza się jednak bynajmniej jako samo pożądanie. Miłość ta zaznacza się tylko j a k o p r a g n i e n i e d o b r a d l a s i e b i e: “Chcę ciebie, bo ty jesteś dobrem dla mnie”. Przedmiot miłości pożądania jest dobrem d l a podmiotu: kobieta dla mężczyzny, mężczyzna dla kobiety. I dlatego też miłość jest przeżywana jako pragnienie osoby, a nie jako samo pożądanie, concupiscentia. Pożądanie idzie w parze z tym pragnieniem, ale raczej utrzymuje się jakby w jego cieniu. Podmiot miłujący ma świadomość jego obecności, wie, że ono jest niejako do jego dyspozycji, ale jeśli pracuje nad swoją miłością do drugiej osoby, nie pozwala samemu pożądaniu przeważyć, nie dopuszcza, aby ono zmajoryzowało to wszystko, co ponad nim zawiera się w jego miłości. Jeśli bowiem nawet nie rozumie, to jednak czuje, że taka przewaga pożądań zniekształciłaby w pewien sposób miłość, odebrałaby ją obojgu.
Jakkolwiek miłość pożądania nie utożsamia się z samymi pożądaniami zmysłowymi, to jednak stanowi ona ten aspekt miłości, w którym – zwłaszcza gdy chodzi o relację mężczyzna-kobieta – najłatwiej mogą się osadzać postawy zbliżone do utylitarystycznych. Miłość pożądania zakłada bowiem – jak stwierdzono – realną potrzebę, dzięki której (używając słów dopiero co zastosowanych) “ty jesteś dobrem d l a m n i e”. Dobro, które służy zaspokojeniu potrzeby, jest w jakiś sposób pożyteczne czy nawet użyteczne. Co innego jednak być użytecznym czy tym bardziej pożytecznym, a co innego stanowić przedmiot użycia. Można więc tylko stwierdzić, że poprzez ten swój aspekt, który uwydatnia się w miłości pożądania, miłość najbardziej przybliża się do dziedziny użyteczności, przenikając jednak swoją własną istotą. Dlatego prawdziwa miłość pożądania nie przechodzi nigdy w postawę utylitarystyczną, zawsze bowiem (nawet w pożądaniu) wyrasta z zasady personalistycznej. Dodajmy, że i w miłości Boga, którego człowiek może pragnąć i pragnie jako dobra dla siebie, dochodzi do głosu amor concupiscentiae. Tak też jest – jeśli zastosujemy analogię daleką, choć wymowną – również w miłości między osobami y-x. Problem ich realizacji właśnie na tym odcinku wymaga szczególnej precyzji, ażeby w samych pożądaniach zmysłowych nie widzieć jeszcze pełnego ekwiwalentu miłości pożądania. A po drugie, by nie uważać, iż w miłości pożądania wyczerpuje się całkowicie istota tej miłości, do jakiej człowiek jest zdolny względem człowieka (tym bardziej względem Boga).

Miłość jako życzliwość

Wypada w tym miejscu podkreślić, że miłość jest najpełniejszą realizacją tych możliwości, które tkwią w człowieku. Potencjalność (od łacińskiego actus – czyn, doskonałość). Osoba znajduje w miłości największą pełnię swego bytowania, obiektywnego istnienia. Miłość jest to takie działanie, taki akt, który najpełniej rozwija istnienie osoby. Musi to być oczywiście miłość prawdziwa. Co to znaczy: miłość prawdziwa? To znaczy taka, w której realizuje się prawdziwa istota miłości, która zwraca się do prawdziwego (nie pozornego tylko) dobra, i to w sposób prawdziwy, czyli taki, jaki odpowiada jego naturze. Należy to zastosować również do miłości pomiędzy mężczyzną a kobietą. I w tej również dziedzinie miłość prawdziwa doskonali byt osoby i rozwija jej istnienie. Miłość fałszywa to taka, która albo zwraca się do pozornego dobra, albo – co najczęściej – zwraca się do jakiegoś dobra prawdziwego, ale w sposób nie odpowiadający jego naturze, sprzeczny z nią. Taką też bywa niejednokrotnie miłość pomiędzy mężczyzną a kobietą, bądź w swych założeniach, bądź – nawet pomimo dobrych (pozornie) założeń – w swych poszczególnych przejawach, w swej realizacji. Miłość fałszywa zaś jest złą miłością.
Zła, w każdym razie niepełna, byłaby też miłość kobiety i mężczyzny, gdyby nie wychodziła poza pożądanie. Ale i sama miłość pożądania nie wyczerpuje w całej pełni istoty miłości pomiędzy osobami. Nie wystarcza tylko pragnąć osoby jako dobra dla siebie, trzeba ponadto – i przede wszystkim – pragnąć również jej dobra. Ten na wskroś altruistyczny zwrot woli i uczuć zwie się w języku św. Tomasza amor benevolentiae lub krótko benevolentia, czemu w naszym języku, nie dość dokładnie zresztą, odpowiada pojęcie życzliwości. Miłość osoby do osoby musi być życzliwa, inaczej nie będzie prawdziwa. Więcej – nie będzie w ogóle miłością, będzie tylko egoizmem. W naturze miłości nie tylko nie zachodzi przeciwieństwo, ale nawet istnieje łączność pomiędzy pożądaniem a życzliwością. Powiedzmy, że y chce x jako dobra dla siebie. W takim razie jednak musi chcieć, ażeby x była dobrem, bez tego bowiem nie może być dobrem dla niego. W ten sposób zaznacza się łączność pomiędzy pożądaniem a życzliwością.
Sama jednakże życzliwość nie polega na takiej konfiguracji chceń: y chce, aby x była dobrem, i to jak najpełniejszym, ażeby z kolei tym bardziej była dobrem dla niego. Życzliwość odrywa się od wszelkiej interesowności, której pierwiastki w miłości pożądania wydatnie jeszcze tkwią. Życzliwość to tyle co bezinteresowność w miłości: “Nie pragnę ciebie jako dobra”, ale: “Pragnę twego dobra”, “Pragnę tego, co jest dobrem dla ciebie” – osoba życzliwa pragnie tego bez żadnej myśli o sobie, bez żadnego względu na siebie. Dlatego miłość życzliwa, amor benevolentiae, jest miłością w znaczeniu bardziej bezwzględnym niż miłość pożądania. Jest miłością jak najbardziej czystą. Przez życzliwość przybliżamy się najbardziej do tego, co stanowi “czystą istotę” miłości. Taka też miłość najbardziej doskonali swój podmiot, najpełniej rozwija zarówno jego istnienie, jak i istnienie tej osoby, do której się zwraca.
Miłość mężczyzny do kobiety oraz jej do niego nie może nie być miłością pożądania, winna zaś iść ku temu, aby coraz bardziej być pełną życzliwością, benevolentia. Winna do tego zmierzać w każdym stanie i w każdym przejawie ich współistnienia oraz obcowania. W szczególnej mierze jednak winna zmierzać do tego w małżeństwie, tam gdzie skądinąd najwyraźniej się zaznacza nie tylko miłość pożądania, ale również najwyraźniej dochodzi do głosu samo pożądanie. W tym leży swoiste bogactwo miłości małżeńskiej, ale tkwi w tym także jej swoista trudność. Nie trzeba tego taić ani ukrywać. Prawdziwa miłość życzliwości może bowiem iść w parze z miłością pożądania, a nawet z samym pożądaniem, byleby to ostatnie nie zmajoryzowało wszystkiego innego, co zawiera się w miłości mężczyzny i kobiety, lub nie stało się jej wyłączną treścią i sensem.

Problem wzajemności

Należy obecnie przejść do problemu wzajemności. Każe on spojrzeć na miłość mężczyzny i kobiety nie tyle jako na miłość x do y oraz y do x ile raczej na coś, co istnieje pomiędzy nimi. Wzajemność związana jest ściśle z miłością “pomiędzy” mężczyzną a kobietą. Warto zwrócić uwagę na ten przysłówek. Sugeruje on, że miłość nie jest tylko czymś w kobiecie i czymś w mężczyźnie – w takim razie bowiem byłyby właściwie dwie miłości – ale jest czymś łącznym i jednym. Liczebnie i psychologicznie biorąc , są dwie miłości, ale te dwa odrębne fakty psychologiczne zespalają się i tworzą jedną obiektywną całość – poniekąd jeden byt, w którym zaangażowanie są dwie osoby.
W związku z tym pozostaje stosunek “ja” do “my”. Każda osoba jest jakimś “ja”, jedynym i niepowtarzalnym. Owo “ja” posiada swoje wnętrze, a dzięki niemu jest jakby małym światem, który w istnieniu zależy od Boga, a równocześnie jest samodzielny w sobie właściwych granicach. Droga od jednego do drugiego “ja” prowadzi tedy poprzez wolną wolę, poprzez jej zaangażowanie. Droga ta może jednak prowadzić tylko w jednym kierunku, np. od x do y. Wtedy miłość do osoby jest jednostronna. Posiada ona wprawdzie swój wyraźny i autentyczny profil psychologiczny, ale nie posiada tej obiektywnej pełni, jaką daje jej wzajemność. Nazywa się ją wtedy miłością nieodwzajemnioną, wiadomo zaś, że miłość nieodwzajemniona łączy się z przykrością i cierpieniem. Miłość taka utrzymuje się nieraz nawet bardzo długo w swym podmiocie, w osobie, która ją przeżywa, ale dzieje się to mocą jakby wewnętrznego uporu, co jednak raczej zniekształca miłość i odbiera jej właściwy charakter. Miłość nieodwzajemniona skazana jest naprzód na wegetację w swoim podmiocie, a później na stopniowe konanie. Nieraz nawet konając sprawia, że wraz z nią obumiera również sama zdolność miłowania. Nie zawsze jednak dochodzi do tej skrajności.
W każdym razie widać dość jasno, że miłość z natury swojej nie jest czymś jednostronnym, ale czymś obustronnym, czymś “pomiędzy” osobami, czymś społecznym. Jej pełny byt jest właśnie między-osobowy, a nie jednostkowy. Jest ona ściśle związana z siłą łączenia i jednoczenia, a przeciwna z natury jej dzieleniu i izolowaniu. Do pełni miłości trzeba, ażeby droga od x do y spotkała się z drogą od y do x. Miłość obustronna stwarza najbliższą podstawę do tego, aby z dwóch “ja” powstało jedno “my”. W tym tkwi jej naturalna dynamika. Aby zaistniało “my”, nie wystarczy sama tylko miłość obustronna, bo są w niej mimo wszystko jeszcze dwa “ja”, chociaż w pełni już predysponowane do tego, aby stać się jednym “my”. O zaistnieniu tego “my” w miłości decyduje właśnie wzajemność. Wzajemność ujawnia, że miłość dojrzała, że stała się czymś “pomiędzy” osobami, że utworzyła jakąś wspólnotę, a w tym realizuje się jej pełna natura. Wzajemność do niej właśnie należy.
Rzuca to nowe światło na cały problem. Stwierdziliśmy uprzednio, że do natury miłości należy zarówno upodobanie oraz pragnienie (pożądanie), jak i życzliwość. Miłość pożądania i miłość życzliwości różnią się od siebie, nie na tyle jednak, aby musiały się wzajemnie wykluczać – y może pragnąć x jako dobra dla siebie, a równocześnie też pragnąć dobra dla x, i to nawet bez względu na to, że x jest dla niego dobrem. Tłumaczy się to w nowy sposób w świetle prawdy o wzajemności. Kiedy mianowicie y pragnie miłości ze strony x jako odpowiedzi na swoją miłość, pragnie więc drugiej osoby przede wszystkim jako współtwórcy miłości, nie zaś jako przedmiotu pożądania. “Interesowność” miłości leżałaby więc tylko w tym, że szuka ona odpowiedzi, a tą odpowiedzią jest miłość wzajemna. Ponieważ jednak wzajemność należy do natury miłości, stanowi o jej między-osobowym profilu, trudno mówić o “interesowności”. Pragnienie wzajemności nie wyklucza bezinteresownego charakteru miłości. Owszem, miłość wzajemna może być gruntownie bezinteresowna, jakkolwiek to, co stanowi treść miłości pożądania pomiędzy kobietą a mężczyzną, znajduje w niej pełne zaspokojenie. Wzajemność jednak niesie z sobą jakby syntezę miłości pożądania oraz miłości życzliwej. Miłość pożądania daje o sobie znać zwłaszcza wówczas, gdy jedna z osób zaczyna być zazdrosna “o drugą”, gdy lęka się jej niewierności.
Jest to problem osobny, jakże ważny w całej miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną, jakże ważny w małżeństwie. Warto tu przypomnieć to, co na temat wzajemności powiedział już Arystoteles w swoim traktacie o przyjaźni (Etyka Nikomachejska ks. VIII i IX). Zdaniem Arystotelesa wzajemność może być różna, a decyduje o tym charakter dobra, na którym opiera się wzajemność, a wraz z nią i cała przyjaźń. Jeśli jest to dobro prawdziwe (dobro godziwe), wzajemność jest czymś głębokim, dojrzałym i poniekąd niewzruszalnym. Gdy natomiast o wzajemności stanowi tylko korzyść, użytek (dobro użyteczne) lub przyjemność, wówczas jest ona czymś płytkim i niestałym. Istotnie, jakkolwiek wzajemność jest zawsze czymś “pomiędzy” osobami, to jednak w zasadniczej mierze zależy ona od tego, co wnoszą w nią obie osoby. Stąd też pochodzi to, że każda z osób, zarówno x, jak i y, traktuje wzajemność w miłości nie jako coś ponad-osobowego, ale jako coś na wskroś osobistego.
Otóż – nawiązujemy do myśli Arystotelesa – jeśli tym, co wnoszą obie osoby w miłość wzajemną, jest ich miłość osobista, ale miłość o pełnej wartości etycznej, miłość-cnota, to sama wzajemność nabiera cech gruntownej stałości, pewności. Tym się tłumaczy owo zaufanie do drugiej osoby, które uwalnia od podejrzeń i od zazdrości – zaufanie, które tak bardzo stanowi o tym, że miłość jest prawdziwym dobrem dwojga ludzi. To, że można na drugim człowieku polegać, myśleć o nim jako o przyjacielu, który nie zawiedzie, jest dla tego, kto kocha, źródłem pokoju i radości. Pokój i radość to owoce miłości bardzo blisko związane z samą jej istotą.
Jeżeli natomiast tym, co wnoszą obie osoby w miłość wzajemną, jest tylko lub przede wszystkim pożądanie, nastawione na to, aby użyć, aby szukać przyjemności, to i sama wzajemność nie posiada tych cech, o których w tej chwili mowa. Nie można mieć zaufania do drugiego człowieka, skoro się wie lub bodaj czuje, że jest on nastawiony tylko na użycie oraz na przyjemność jako jedyny cel. Nie można również mieć tego zaufania, skoro samemu jest się na to przede wszystkim nastawionym. W tym miejscu “mści się” niejako owa szczególna właściwość miłości, mocą której tworzy ona wspólnotę między-osobową. Wystarczy, aby jedna z osób wniosła nastawienie utylitarne, a już problem “miłości wzajemnej” rodzi wiele podejrzeń i zazdrości. Podejrzenia i odruchy zazdrości płyną co prawda często ze słabości człowieka. Ludzie, którzy w swą miłość nawet przy całej słabości wnoszą jednak prawdziwą dobrą wolę, są to ci, którzy wzajemność starają się oprzeć na “dobru godziwym” – na cnocie, może jeszcze niedoskonałej, niemniej – rzeczywistej. Życie wspólne daje im stałą sposobność sprawdzania swej dobrej woli i dopełniania jej przez cnotę. Życie wspólne staje się jakby szkołą doskonałości.
Inaczej jednak, gdy obie osoby, lub bodaj jedna z nich, wnoszą w “miłość wzajemną” tylko nastawienie konsumpcyjne. Kobieta i mężczyzna mogą sobie wzajemnie dostarczyć przyjemności natury seksualnej, mogą być wzajem dla siebie źródłem różnorodnych korzyści. Jednakże sama przyjemność i rozkosz zmysłowa nie jest dobrem zespalającym i jednoczącym ludzi na dłuższą metę, jak to niezwykle trafnie ustalił Arystoteles. Kobieta i mężczyzna – jeżeli o ich “wzajemnej miłości” stanowi sama tylko przyjemność lub korzyść – będą zespoleni z sobą tak długo, jak długo będą dla siebie wzajemnie źródłem tej przyjemności lub korzyści, jak długo będą jej sobie wzajem dostarczać. Z chwilą, kiedy to się skończy, skończy się też właściwa racja “miłości”, pryśnie złudzenie wzajemności. Nie może być bowiem prawdziwej wzajemności opartej tylko na pożądaniu lub na postawie konsumpcyjnej. Postawa taka nie szuka bowiem właściwego sobie wyrazu w postaci miłości wzajemnej, ale szuka tylko zaspokojenia, nasycenia. Jest ona w gruncie rzeczy tylko i wyłącznie egoizmem, a wzajemność musi zakładać u obu stron altruizm. Nie może powstać prawdziwa wzajemność z dwóch egoizmów, może z nich powstać tylko chwilowy lub co najwyżej okresowy pozór wzajemności.
Wynikają stąd dwa wnioski, jeden o znaczeniu raczej teoretycznym, drugi – bardziej praktycznym. Wniosek pierwszy: w świetle rozważań na temat wzajemności widać, jak bardzo potrzebna nam jest analiza miłości nie tylko pod kątem psychologicznym, ale przede wszystkim pod kątem etycznym. Wniosek drugi, praktyczny: należy zawsze dobrze “sprawdzić” miłość, zanim się ją wzajemnie oświadczy, a zwłaszcza zanim się ją uzna za swe powołanie i zacznie na niej budować życie. Sprawdzić trzeba mianowicie to, co jest “w” każdej z osób współtworzących tę miłość, a w konsekwencji też to, co jest “pomiędzy” nimi. Trzeba ustalić, na czym opiera się wzajemność i czy nie jest to tylko pozór wzajemności. Miłość bowiem może przetrwać tylko jako jedność, w której zaznacza się dojrzałe “my”, a nie przetrwa jako zestawienie dwu egoizmów, w którego osnowie zaznaczają się dwa “ja”. Miłość ma strukturę międzyosobowej wspólnoty.

Od sympatii do przyjaźni

Trzeba nam z kolei spojrzeć na zagadnienie ludzkiej miłości w innym jeszcze aspekcie. Jakkolwiek spojrzenie to mocno już nawiązuje do analizy psychologicznej, to jednak umieścimy je jeszcze w ramach tej pierwszej części rozdziału, w której zajmujemy się ogólną analizą miłości. Słowo “sympatia” jest pochodzenia greckiego, składa się z przedrostka syn (wraz z kimś) oraz rdzenia pathein (doznawać). Dosłownie więc sympatia oznacza tyle co “współ-doznawanie”. Znaczenie wyrazu wskazuje na dwa momenty, które zawierają się w sympatii, a to na moment pewnej wspólności czy też wspólnoty, wyrażonej przedrostkiem, oraz na moment pewnej bierności (“doznawać”), wyrażonej rdzeniem. Z tej racji sympatia oznacza przede wszystkim to, co “się dzieje” pomiędzy ludźmi w dziedzinie ich uczuć – to, przez co przeżycia emocjonalno-afektywne łączą ludzi. Trzeba przy tym wyraźnie zaakcentować, że to “dzieje się” z nimi, a nie – że jest ich dziełem, owocem aktów woli. Sympatia jest raczej przejawem doznawania niż działania: ludzie ulegają jej w sposób nieraz dla siebie niezrozumiały, a wola zostaje wciągnięta w orbitę wzruszeń i uczuć, które zbliżają człowieka do człowieka bez względu na to, czy jeden z nich świadomie wybrał drugiego jako przedmiot miłości. Sympatia to miłość czysto uczuciowa, w której decyzja woli i wybór nie odgrywają jeszcze właściwej roli. Wola co najwyżej przyzwala na fakt sympatii oraz na jej kierunek.
Jakkolwiek etymologicznie sympatia zdaje się mówić o miłości uczuciowej “pomiędzy” osobami, to jednak często myśli się i mówi o sympatii “do” jakiejś osoby. Kiedy osoba jakaś jest mi sympatyczna, wówczas w moim polu odczuwania znajduje się ona jako “przedmiot”, któremu towarzyszy pozytywny wydźwięk uczuciowy, a wydźwięk ten oznacza równocześnie jakieś “plus” dla samej osoby. Owo “plus” rodzi się wraz z sympatią i wraz z nią też może obumrzeć, zależy ono bowiem właśnie od uczuciowego nastawienia tej osoby, która jest przedmiotem sympatii. Inna rzecz w tym, że owo na sympatii tylko oparte “plus” osoby może się zmienić stopniowo w gruntowne przekonanie o jej wartości. W granicach samej sympatii przeżycie wartości przedmiotu wydaje się jednak czymś raczej pośrednim: x przeżywa wartość y za pośrednictwem swojej sympatii, dzięki niej bowiem y nabiera wartości dla x. Zawiera się w tym odcień subiektywizmu, który wraz z wysuniętą na początku biernością składa się na pewną słabość sympatii. Słabość sympatii leży w tym, że bierze ona w posiadanie uczucie i wolę człowieka często niezależnie od obiektywnej wartości osoby, do której się zwraca. Wartość uczucia zastępuje poniekąd wartość osoby (przedmiotu sympatii).
Słabość sympatii płynie, jak widać, z niedostatecznej jej obiektywności. W parze z tym jednak idzie wielka subiektywna siła sympatii, która też nadaje ludzkim miłościom ich subiektywną wyrazistość. Samo rozumowe uznanie wartości drugiej osoby, choćby najrzetelniejsze, nie stanowi jeszcze miłości (tak jak nie stanowi też upodobania, o czym była mowa na początku tego rozdziału). Dopiero sympatia ma tę moc, że przybliża ludzi do siebie, w sposób dla nich odczuwalny, w sposób doświadczalny. Miłość zaś jest doświadczeniem, a nie dedukcją tylko. Sympatia stawia jedną osobę w kręgu drugiej jako kogoś bliskiego, sprawia, że “czuje się” poniekąd całą jego osobowość, że żyje się w jego kręgu, odnajdując go równocześnie co krok w swoim własnym. Właśnie dlatego sympatia jest dla ludzi doświadczalnym i sprawdzalnym przejawem miłości (o który tak bardzo chodzi pomiędzy kobietą a mężczyzną). Dzięki niej czują oni swoją wzajemną miłość, a bez niej gubią ją niejako i pozostają w jakiejś – znów odczuwalnej – próżni. Dlatego też wydaje się im zwykle, że w momencie, w którym urywa się sympatia, kończy się także miłość.
A jednak sympatia nie jest bynajmniej całą miłością, tak jak wzruszenie i uczucie nie jest całym życiem wewnętrznym osoby ludzkiej, jest tylko jednym z jego elementów. Elementem głębszym i daleko bardziej zasadniczym jest wola, ona też jest władzą powołaną do tego, aby kształtować miłość w człowieku i pomiędzy ludźmi. Stwierdzenie to jest ważne z tego względu, że miłość pomiędzy kobietą a mężczyzną nie może pozostawać na poziomie samej sympatii, ale musi się stawać przyjaźnią. W przyjaźni bowiem – inaczej niż w samej sympatii – rozstrzygający jest udział woli. Ja chcę dobra dla ciebie, tak jak chcę go dla siebie samego, dla mojego własnego “ja”. Tym wzorem można by ująć treść i strukturę przyjaźni. Występuje w nim, jak widać, benevolentia, czyli życzliwość (ja chcę dobra dla ciebie), oraz znamienne “zdwojenie” podmiotu, zdwojenie “ja”: moje “ja” i twoje “ja” stanowi moralną jedność, jednakowo życzliwie bowiem odnosi się wola do obu. Siłą faktu więc twoje “ja” staje się niejako moim, żyje w moim “ja”, tak jak ono samo w sobie. Tym tłumaczy się samo słowo “przyjaźń”. Zawarte w niej zdwojenie “ja” uwydatnia momenty osobowego zjednoczenia, które przyjaźń niesie wraz z sobą.
Zjednoczenie to jest inne niż w sympatii. Tamto opiera się wyłącznie na wzruszeniu oraz uczuciu, a wola tylko przyzwala. W przyjaźni natomiast wola sama się angażuje. I dlatego przyjaźń bierze istotnie w posiadanie całego człowieka, jest ona jego dziełem, zawiera w sobie wyraźny wybór osoby, drugiego “ja”, do którego się zwraca, podczas gdy to wszystko w granicach sympatii jeszcze się nie dokonało. I na tym polega właśnie obiektywna siła przyjaźni. Ta ostatnia potrzebuje jednakże uwydatnienia w podmiocie, jakby subiektywnego akcentu. I tego znów dostarcza sympatia. Sama ona jeszcze nie jest przyjaźnią, stwarza jednakże warunki do tego, ażeby przyjaźń pomiędzy dwiema osobami mogła zaistnieć, a skoro już zaistnieje, ażeby mogła posiadać swoją podmiotową wyrazistość, swój klimat i swoją temperaturę uczuciową. Samo bowiem obustronne i wzajemne “chcę dobra dla ciebie”, chociaż stanowi rdzeń przyjaźni, pozostaje jednak jakby zawieszone w próżni, gdy pozbawi się je tej temperatury uczuciowej, której właśnie dostarcza sympatia. Nie sposób owego “chcę dobra dla ciebie” zastąpić samym uczuciem, niemniej w oderwaniu od uczucia wydaje się ono zimne i niekomunikatywne.
Z punktu widzenia wychowania miłości zarysowuje się tutaj przejrzysty postulat: trzeba sympatię p r z e k s z t a ł c i ć w przyjaźń, a przyjaźń d o p e ł n i a ć sympatią. Postulat ten, jak widać, idzie w dwóch kierunkach. W samej sympatii brak jeszcze aktu życzliwości, bez którego nie może też być prawdziwej miłości. Jakkolwiek więc sympatia może się już wydać życzliwością (i owszem, czymś więcej niż życzliwością), to jednak tkwi w tym pewna dawka złudzenia. Zwróciliśmy już uwagę w analizie upodobania na ów subiektywistyczny rys uczucia, na to mianowicie, że uczucie wykazuje tendencję do “odwracania prawdy” od przedmiotu, a zwracania jej jak najbardziej ku sobie. Skutkiem tej tendencji jest także to, że sympatię oraz samą miłość uczuciową bierze się już za przyjaźń, a nawet za coś więcej niż przyjaźń. I dlatego też na niej samej opiera się często takie fakty jak małżeństwo, które obiektywnie biorąc mogą być oparte tylko na przyjaźni. Przyjaźń zaś, jak stwierdzono, polega na dojrzałym zaangażowaniu się woli w stosunku do drugiej osoby pod kątem jej dobra. Istnieje przeto problem dojrzewania sympatii w przyjaźń, a proces ten wymaga – normalnie biorąc – refleksji i czasu. Chodzi mianowicie o to, ażeby wartość samego uczucia, na którym opiera się przede wszystkim stosunek do osoby oraz do jej wartości w granicach samej sympatii, dopełnić obiektywnym poznaniem wartości tejże osoby i przekonaniem o niej. Tylko na tym bowiem może się oprzeć wola w swoim czynnym zaangażowaniu. Uczucia same mogą zaangażować wolę, ale tylko w sposób bierny i raczej powierzchowny, z pewną dozą subiektywizmu. Tymczasem przyjaźń domaga się rzetelnego zaangażowania woli z możliwie obiektywnym pokryciem.
Z drugiej strony jednakże istnieje problem dopełnienia przyjaźni sympatią; bez niej bowiem przyjaźń pozostałaby zimna i niekomunikatywna. Ten ostatni proces jest możliwy, sympatia bowiem nie tylko rodzi się w człowieku w sposób spontaniczny i utrzymuje w drodze irracjonalnej, ale nawet zrodzona w taki sposób wykazuje jakieś ciążenie w kierunku przyjaźni, jakąś dążność do stawania się nią. Jest to prosta konsekwencja struktury osobowego wnętrza człowieka, w którym pełnej wartości nabiera dopiero to, co posiada pełne pokrycie w przekonaniu i wolnej woli. Samo wrażenie ani też na nim jedynie oparte uczucie tego pokrycia nie zastąpi. I dlatego też w parze z sympatią pomiędzy osobami (x-y) otwiera się z reguły możliwość przyjaźni oraz bodaj skromny jej zaczątek. Sympatia jednak bywa często od razu wyrazista, przyjaźń natomiast zrazu blada i wątła. Chodzi teraz o to, ażeby korzystając z sytuacji uczuciowej wytworzonej przez sympatię, kształtować wzajemną przyjaźń, nadając przez to sympatii samej znaczenie gruntowne i obiektywne. Błąd popełniany bardzo często w ludzkiej miłości, zwłaszcza gdy chodzi o miłość pomiędzy x a y, polega na tym, że nie kształtując z niej świadomie przyjaźni, pozostawia się ją niejako na poziomie sympatii. Następstwem tego błędu jest także przeświadczenie, iż z chwilą, kiedy urywa się sympatia, kończy się także miłość. Jest to przeświadczenie dla ludzkiej miłości bardzo niebezpieczne, a błąd ten jest jedną z zasadniczych luk w wychowaniu miłości.
Miłość nie może żadną miarą polegać na samym “zużywaniu” sympatii czy też na samym “wyżywaniu się” w niej (czemu w stosunkach pomiędzy mężczyzną a kobietą towarzyszy często “wyżycie się” seksualne). Miłość natomiast polega na gruntownym przetwarzaniu sympatii w przyjaźń. Jest ona bowiem z istoty swojej czymś twórczym i konstruktywnym, a nie czymś konsumpcyjnym tylko. Sympatia jest zawsze tylko jakimś sygnałem, ale nie jest stanowczo wykończonym faktem, który posiadałby całkowity ciężar gatunkowy osób. Musi się ona dopiero niejako dopracować się gruntu w przyjaźni, tak jak znów z drugiej strony przyjaźń musi się dopełnić klimatem i temperaturą sympatii. Są to dwa procesy, które winny się wzajemnie przenikać, nie przeszkadzając sobie. Na tym właśnie polega “sztuka” wychowania miłości, właściwa ars amandi. Sztuce tej bardzo sprzeciwia się taki sposób postępowania, w którym sympatia (wyrazista zwłaszcza w stosunku mężczyzna-kobieta, gdzie łączy się z nią mocny pociąg zmysłowo-cielesny) przesłania potrzebę tworzenia przyjaźni oraz uniemożliwia ją w praktyce. Zdaje się, że w tym tkwi częsta przyczyna różnych katastrof i niepowodzeń, na które narażona jest ludzka miłość.
W tym całym problemie kryje się jakaś niezborność d w ó c h p r o f i l ó w m i ł o ś c i: profil obiektywny nie pokrywa się dokładnie z profilem subiektywnym. Sympatia, w której ten profil subiektywny miłości jest wyraziście zarysowany, nie jest jeszcze przyjaźnią, w której dopiero dojrzewa jej profil obiektywny. Równocześnie zaś miłość sama musi być czymś subiektywnym, musi przecież tkwić w podmiotach, w dwóch podmiotach osobowych, x i y, w nich się kształtować i wyrażać. Nie należy jednakże tej subiektywnej miłości mieszać z subiektywizmem. Miłość jest zawsze czymś subiektywnym, tkwi bowiem w podmiotach, równocześnie jednak winna być wolna od subiektywizmu. Powinna ona w podmiocie, w osobie, być czymś obiektywnym, mieć swój obiektywny profil, nie subiektywny tylko. Właśnie dlatego nie może być tylko sympatią, ale musi być przyjaźnią. Dojrzałość przyjaźni pomiędzy x a y sprawdzić można m.in. przez to, czy towarzyszy jej sympatia, ale bardziej jeszcze przez to, czy nie jest ona bez reszty zależna od sympatii (od samych momentów wzruszeniowych czy nastrojów afektywnych), ale czy również poza nimi posiada swój wyraźny obiektywny byt w osobie i między osobami. Wtedy dopiero można na niej budować małżeństwo oraz wspólne życie dwojga ludzi.
Dlatego też wydaje się, że ważną rolę w rozwoju miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną może odegrać k o l e ż e ń s t w o. Koleżeństwo różni się zarówno od sympatii, jak i od przyjaźni. Od sympatii różni się tym, że nie sięga przede wszystkim do sfery wzruszeniowo-afektywnej człowieka, ale opiera się na podstawach obiektywnych, takich jak wspólna praca, wspólne zadania, wspólne zainteresowania. Od przyjaźni zaś różni się koleżeństwo tym, że nie dochodzi w nim jeszcze do głosu owo “chcę twego dobra, tak jakby chodziło o moje własne “ja””. Tak więc charakterystyczny dla koleżeństwa jest moment wspólnoty spowodowany przez pewne czynniki obiektywne. Ludzie chodzą do tej samej klasy, pracują w tym samym laboratorium naukowym, służą w tej samej kompanii, interesują się tą samą dziedziną (np. filatelistyką) – i to czyni ich kolegami. Koleżeństwo może się zrodzić również pomiędzy y a x, i to zarówno niezależnie od sympatii uczuciowej, jak też na jej tle. To drugie zestawienie wydaje się bardzo pożyteczne, może bowiem dopomóc w rozwoju czystej sympatii w prawdziwą przyjaźń. Chodzi o to, że koleżeństwo wprowadza pomiędzy dwoje ludzi, kobietę i mężczyznę, jakąś wspólnotę obiektywną, podczas gdy sympatia łączy ich tylko w sposób subiektywny. Dzięki koleżeństwu więc może się zarysować ten obiektywny profil miłości, bez którego jest ona zawsze czymś niepełnym. Same uczucia są, jak wykazuje doświadczenie, raczej zmienne, nie mogą więc trwale i wyłącznie stanowić o stosunku człowieka do człowieka. Trzeba koniecznie znaleźć środki, za pomocą których uczucia nie tylko trafią do woli, ale – co więcej – spowodują tę jedność woli (unum velle), dzięki której dwa “ja” stają się jednym “my”. Jedność taka zawiera się właśnie w przyjaźni.
Przyjaźń wzajemna posiada charakter między-osobowy, wyrażony w owym “my”. W koleżeństwie to “my” już także się zawiera, jakkolwiek brak mu jeszcze tej spoistości i głębi, jaka jest udziałem przyjaźni. Wszak koleżeństwo może łączyć z sobą wiele osób, przyjaźń raczej tylko ich niewielką liczbę. Społeczny rys koleżeństwa uwydatnia się w tym, że ludzie nim związani tworzą zwykle pewne środowisko. I dlatego też koleżeństwo może być jeszcze tak bardzo ważne dla kształtowania się wzajemnej miłości pomiędzy x a y, jeśli ich miłość ma dojrzewać do małżeństwa i stać się kamieniem węgielnym nowej rodziny. Ludzie zdolni do życia w środowisku, zdolni do jego tworzenia chyba dobrze są przygotowani do tego, aby społeczności rodzinnej nadać również charakter spoistego środowiska, w którym panuje dobra atmosfera współżycia.

Miłość oblubieńcza

Analiza ogólna miłości ma charakter przede wszystkim metafizyczny, jakkolwiek co krok nawiązujemy w niej do momentów psychologicznych czy też etycznych. Te różne aspekty miłości przenikają się wzajemnie, tak że niepodobna wchodzić w jeden z nich nie potrącając o drugi lub trzeci. W analizie dotychczasowej staraliśmy się uchwycić to, co należy do istoty każdej miłości, a w sposób specyficzny realizuje się w miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną. Jeśli chodzi o miłość w podmiocie indywidualnym, to kształtuje się ona poprzez upodobanie, pożądanie i życzliwość. Jednakże miłość znajduje pełny swój byt nie w podmiocie indywidualnym tylko, ale w relacje między-podmiotowej, między-osobowej. Stąd problem przyjaźni, który tutaj został przeanalizowany w łączności z sympatią, a także związany z przyjaźnią problem wzajemności. Przechodzenie od “ja” do “my” jest dla miłości nie mniej istotne, jak wychodzenie z własnego “ja” wyrażające się poprzez upodobanie, miłość pożądania i życzliwości. Miłość – zwłaszcza ta, która interesuje nas w niniejszej książce – jest nie tylko dążeniem, ale daleko bardziej jeszcze spotykaniem się, jednoczeniem osób. Rzecz jasna, iż to spotykanie się i jednoczenie osób dokonuje się na podstawie upodobania, miłości pożądania i życzliwości w miarę ich narastania w podmiotach indywidualnych. Aspekt indywidualnej miłości nie przestaje zachodzić w aspekcie między-osobowym, owszem, pierwszy z nich warunkuje drugi. W rezultacie miłość jest zawsze jakąś między-osobową syntezą i synchronizacją upodobań, pożądań i życzliwości.
Miłość oblubieńcza jest czymś innym jeszcze niż wszystkie dotąd przeanalizowane aspekty czy formy miłości. Polega ona na oddaniu swojej własnej osoby. Istotą miłości oblubieńczej jest oddanie siebie, swojego “ja”. Stanowi to coś innego i zarazem coś więcej niż upodobanie, pożądanie, a nawet życzliwość. Te wszystkie formy wychodzenia w kierunku drugiej osoby pod kątem dobra nie sięgają tak daleko jak miłość oblubieńcza. Czymś więcej jest “dać siebie” aniżeli tylko “chcieć dobra”, choćby nawet przez to drugie “ja” stawało się jakby moim własnym, jak w przyjaźni. Miłość oblubieńcza jest czymś innym i czymś więcej niż wszystkie przeanalizowane dotąd formy miłości zarówno od strony indywidualnego podmiotu, od strony osoby, która kocha, jak i od strony łączności między-osobowej, którą miłość wytwarza. Kiedy miłość oblubieńcza wejdzie w tę relację między-osobową, wówczas powstaje coś innego niż przyjaźń, mianowicie wzajemne oddanie się osób.
Problem ten wymaga gruntowniejszego przemyślenia. Przede wszystkim nasuwa się pytanie: czy osoba może siebie oddać innej osobie? Stwierdzono przecież, że każda osoba z istoty swej jest nieprzekazywalna – alteri incommunicabilis. Jest więc nie tylko panią samej siebie (sui iuris), ale także nie może siebie odstąpić czy oddać. Takiemu oddaniu siebie samej sprzeciwia się natura osoby. Rzeczywiście: w porządku natury nie można mówić o oddaniu osoby innej osobie, zwłaszcza jeśli to oddanie rozumiemy w znaczeniu fizycznym. To, co osobowe, wyrasta ponad jakąkolwiek formę oddania, a z drugiej strony przywłaszczenia sobie w sensie fizycznym. Osoba jako taka nie może być cudzą własnością, tak jak rzecz. W konsekwencji wykluczone jest też traktowanie osoby jako przedmiotu użycia, co już zostało szczegółowiej przeanalizowane. To jednak, co nie jest możliwe i prawidłowe w porządku natury ani w znaczeniu fizycznym, może dokonywać się w porządku miłości i znaczeniu moralnym. W takim znaczeniu jednak osoba może siebie dać czy też oddać innej, i to zarówno osobie ludzkiej, jak i Bogu, a przez takie oddanie kształtuje się szczególna postać miłości, którą określamy jako miłość oblubieńczą. Świadczy to też o szczególnej dynamice osoby, o szczególnych prawach rządzących jej istnieniem i rozwojem. Dał temu wyraz Chrystus w owym zdaniu, które zdaje się zawierać głęboki paradoks: “Kto by chciał ocalić duszę swoją, ten ją straci, a kto by utracił duszę swoją dla mnie, ten ją znajdzie” (Mt 10, 39).
Istotnie, w problemie miłości oblubieńczej zawiera się jakiś głęboki paradoks, nie werbalny tylko, ale na wskroś realny; słowa Ewangelii wskazują na szczególną rzeczywistość i zawierają prawdę, która realizuje się w życiu osoby. Oto z racji swej natury każda osoba jest kimś nie-przekazywalnym, nie-odstępnym. W porządku natury jest ona nastawiona na doskonalenie się, na osiąganie coraz większej pełni własnego bytu, który przecież jest zawsze jakimś konkretnym “ja”. Stwierdziliśmy już, że owo doskonalenie się przychodzi poprzez miłość i wraz z miłością. Najpełniejsza, a zarazem jakby najradykalniejsza forma miłości leży też w tym, aby właśnie siebie dać, aby to swoje nieprzekazywalne i nieodstępne “ja”, a po drugie – że się przy tym owego “ja” bynajmniej nie niszczy i nie dewaluuje, ale wręcz przeciwnie, rozwija się je i bogaci w znaczeniu oczywiście ponad-fizycznym, w znaczeniu moralnym. Ewangelia akcentuje to bardzo wyraziście i zdecydowanie: “straci – znajdzie”, “ocalić – stracić”. Odkrywamy w niej, jak widać, nie tylko samą normę personalistyczną, ale również bardzo szczegółowe i śmiałe wskazania, które tę normę rozbudowują w różnych kierunkach. Świat osób posiada swe własne prawa egzystencji i prawa rozwoju.
Oddanie siebie jako forma miłości kształtuje się we wnętrzu osoby na podstawie dojrzałego widzenia wartości oraz gotowości woli zdolnej do zaangażowania się w taki właśnie sposób. W każdym razie miłość oblubieńcza nie może być czymś fragmentarycznym ani też przypadkowym w życiu wewnętrznym osoby. Stanowi ona zawsze jakąś szczególną krystalizację całego ludzkiego “ja”, skoro mocą tej miłości jest ono zdecydowane tak właśnie sobą zadysponować. W oddaniu siebie musimy odnaleźć szczególny dowód posiadania siebie. Jeśli chodzi o poszczególne realizacje tej formy miłości, to zdaje się, że mogą one być bardzo różne. Już nie mówiąc o oddaniu matki dla dziecka, czyż nie możemy odnaleźć oddania siebie, swojego “ja”, np. w stosunku lekarza do chorego czy nauczyciela, który z całym poświęceniem oddaje się urobieniu swego ucznia, czy też duszpasterza, który z podobnym poświęceniem oddaje się duszy powierzonej jego trosce? W podobny sposób mogą oddać siebie wielcy działacze społeczni czy apostołowie wielu ludziom, często osobiście nieznanym, którym służą służąc społeczeństwu. Stwierdzić w każdym z wymienionych przypadków czy też w podobnych, o ile zachodzi autentyczna miłość oddania, nie jest rzeczą łatwą. We wszystkich bowiem może działać po prostu rzetelna życzliwość i przyjaźń dla ludzi. Do tego np., aby “z całym oddaniem” spełniać powołanie lekarza, nauczyciela czy duszpasterza, wystarczy po prostu “chcieć dobra” dla tych, względem których się je spełnia. A nawet jeśli owa postawa nabiera cech pełnego oddania się i w tej formie weryfikuje się jako miłość, to w każdym razie trudno byłoby zastosować do niej nazwę miłości oblubieńczej.
Pojęcie miłości oblubieńczej łączy się z oddaniem osoby indywidualnej drugiej osobie. I dlatego o miłości oblubieńczej mówimy w pewnych wypadkach, gdy chodzi o określenie stosunku pomiędzy człowiekiem a Bogiem, co zostanie omówione osobno w rozdziale IV. Istnieją także jak najgłębsze podstawy do tego, aby mówić o miłości oblubieńczej w związku z małżeństwem. Miłość osób, mężczyzny i kobiety, prowadzi w małżeństwie do wzajemnego oddania się. Od strony osoby indywidualnej jest to wyraźne oddanie się drugiej osobie, w relacji zaś między-osobowej – oddanie wzajemne. Tego oddania się, o którym tutaj mowa, nie należy całkowicie utożsamiać (a w konsekwencji przez to mieszać) z “oddaniem się” w znaczeniu psychologicznym tylko, czyli z przeżyciem oddania, ani też tym bardziej z “oddaniem się” w znaczeniu tylko fizycznym. Jeśli chodzi o pierwsze z tych znaczeń, to tylko kobieta, a w każdym razie przede wszystkim kobieta, przeżywa swój udział w małżeństwie jako “oddanie się”; mężczyzna przeżywa go inaczej, tak że psychologicznie biorąc następuje jakaś korelacja “oddania się” i “posiadania”. Jednakże psychologiczny punkt widzenia nie jest tutaj dwystarczający. Ujmując bowiem problem do końca obiektywnie, a więc ontologicznie, musi w tej relacji zachodzić równocześnie wzajemne oddanie się ze strony mężczyzny, które – jakkolwiek inaczej przeżyte jak u kobiety – musi być jednak realnym oddaniem się drugiej osobie. W przeciwnym bowiem razie zachodzi niebezpieczeństwo potraktowania tej drugiej osoby, kobiety, jako przedmiotu, i to nawet przedmiotu użycia. Jeśli zatem małżeństwo ma odpowiadać wymogom normy personalistycznej, musi się w nim realizować oddanie wzajemne, wzajemna miłość oblubieńcza. Spotykają się w nim na zasadzie wzajemności dwa oddania, męskie i kobiece, które psychologicznie mają różną postać, ale ontologicznie jednak zachodzą i “składają się” na dojrzały całokształt wzajemnego oddania. Wyłania się stąd szczególne zadanie dla mężczyzny, który w “zdobywanie” czy “posiadanie” musi wprowadzić właściwą postawę i treść, a jest nią również oddanie siebie.
Tym bardziej oczywiście owo oddanie się, o którym mowa w przypadku małżeństwa czy nawet w ogóle w odniesieniu y do x, nie może mieć znaczenia li tylko seksualnego. Oddanie tylko seksualne w relacji wzajemnej osób bez pełnego pokrycia w oddaniu osoby musi prowadzić do tych form utylitaryzmu, które możliwie gruntownie staraliśmy się przeanalizować w rozdziale I. Trzeba na to zwrócić uwagę, gdyż istnieje mniej lub bardziej wyraźna tendencja do rozumienia owego “oddania się” w relacji y-x w sposób albo czysto seksualny, albo też seksualnie-psychologiczny. Tymczasem koniecznie potrzebne jest tutaj zrozumienie personalistyczne. I dlatego z całym profilem tej moralności, w której centralną rolę spełnia przykazanie miłości, godzi się jak najbardziej sprowadzenie małżeństwa do miłości oblubieńczej, a raczej – ujmując problem wychowawczo – wyprowadzenie go z tej formy miłości. Stąd też wyłaniają się te konsekwencje, do których wrócimy jeszcze w rozdziale IV, w uzasadnieniu monogamii. Oddanie się kobiety mężczyźnie w taki sposób, jak to zachodzi w małżeństwie, wyklucza – moralnie biorąc – równoczesne oddanie się jego lub jej innym osobom w taki sam sposób. Moment seksualny odgrywa w kształtowaniu się miłości oblubieńczej szczególną rolę. Współżycie seksualne sprawia, że zacieśnia się ona do jednej pary osób, choć równocześnie zyskuje na specyficznej intensywności. W takim też tylko zacieśnieniu może się ta miłość tym pełniej otworzyć ku nowym osobom, które z natury są owocem miłości małżeńskiej mężczyzny i kobiety.
Pojęcie miłości oblubieńczej posiada kluczowe znaczenie dla ustalenia norm całej moralności seksualnej. Istnieje z pewnością jakiś bardzo szczególny związek pomiędzy sexus a osobą w porządku obiektywnym, któremu w porządku świadomości odpowiada szczególne poczucie prawa osobistej własności swego “ja”. Problem ten będzie jeszcze osobno przeanalizowany w rozdziale III (część druga: Metafizyka wstydu). W konsekwencji nie może być mowy o oddaniu seksualnym, które nie posiadałoby znaczenia oddania osoby i nie wchodziło w jakiś sposób w orbitę tych wymagań, które mamy prawo stawiać miłości oblubieńczej. Wymagania te płyną z normy personalistycznej. Sama zaś miłość oblubieńcza, jakkolwiek z istoty swojej różni się od wszystkich form miłości uprzednio przeanalizowanych, to jednak nie może się kształtować w oderwaniu od nich. Zwłaszcza zaś jest nieodzowne, aby wiązała się ona bardzo ściśle z życzliwością oraz z przyjaźnią. Bez takiego powiązania może się znaleźć w bardzo niebezpiecznej próżni, a osoby w nią zaangażowane poczują się bezradne wobec faktów wewnętrznych i zewnętrznych, którym nieopatrznie pozwoliły w sobie i między sobą zaistnieć.


55683